Blog en nieuwsberichten

Gaan we slechter zien van veel naar een scherm kijken?

Tranen Tranen van geluk, verdriet, boosheid, frustratie of van het lachen. We kennen het allemaal, de ene persoon wat meer dan de ander. Ik ben “emotioneel incontinent” zoals ik mijzelf wel gekscherend noem en er is eigenlijk niks aan gelogen. Niet alleen het bovengenoemde of bij een film als Bambi en Dumbo maar bij een intense omhelzing of de tranen van een ander, worden mijn ogen ook nat. Vandaag is weer zo een dag. Onze oppermoeder zoals we onze oma liefkozend noemde, zou vandaag jarig zijn. Oppermoeder als eretitel na het overlijden van onze moeders, de beide dochters van oma. Net als dat ik elkaar mijn moeders verjaardag, vier ik oma’s verjaardag ook. Met taart, een lach, een herinnering en met ook de nodige tranen. Omdat de liefde groot was, is het verdriet ook groot. Hoe groot haar eigen verdriet ook was door het verlies van twee echtgenoten en haar beide kinderen, voor kinderen was oma er altijd en maakte ze tijd. Niet alleen de kleinkinderen of de achterkleinkinderen en zelf achterachterkleinkinderen maar de buurtkinderen of de kinderen van zwemles, oma was een oma voor iedereen. Tegenwoordig voel ik haar fysieke afwezigheid sterk maar tegelijk ook haar goedkeuring. Twee jaar geleden durfde ik de stap te zetten naar zelfstandigheid en doe ik wat oma ook graag deed: Ik ben met kinderen bezig. Ik luister naar ze, help ze en wordt heel blij van ze. Dankzij haar manier van naar kinderen kijken, ben ik gaan zien wat zij zag. En weet je wat ik steeds vaker zie? Kinderen zoals ik ook was als klein kind of misschien nog steeds wel ben. Ik zie kinderen die -net als ik- niet gewoon blij zijn maar super blij. Niet gewoon verdrietig maar intens verdrietig. Kinderen met grote emoties die niet altijd begrepen worden. “Stop maar met huilen, zo erg was het niet” hoorde ik vaak of zei ik zelf ook wel. Maar huilen heeft een functie, het lucht op, het ontlaad en het verlicht. Het is het ongemak van een ander wat in de weg zit, niet het verdriet van het kind. Dus ik zou graag tegen de kinderen (en volwassenen) willen zeggen: huil zo vaak en zo lang als nodig is; het helpt je! Maar ook: lacht, sta jezelf toe om enorm blij te zijn en geniet van alles waar je vrolijk van wordt. Vandaag zijn het tranen van gemis en morgen? Ik hoop blijdschap. 😉

Sommige bergen zijn het waard om te beklimmen.

Bestaat er zo iets als een dyslectisch brein?

40 Procent van de selfmade miljonairs is dyslectisch

Komt je kind goed mee op school of zijn er toch wat zorgen?